یادداشتهای سید منصوری

روزهای پایانی شهریور ۱۴۰۱ به دلیل یک تصادف سنگین، خودروی من به پارکینگ منتقل شد؛ تا روزهای بیشتری را در ۶ماهه دوم سال از حمل و نقل عمومی برای رسیدن به محل کار استفاده کنم.

پس از یک دهه فعالیت رسانه‌ای و خبری، این تصادف که از نظر زمانی با تحولات سیاسی_اجتماعی ایران همراه شد، قدری در نوع گفت‌و‌گوهای من با دیگران (در موضوعات سیاسی، اجتماعی و ...) تغییر ایجاد کرد.

در اینجا به ریشه اتفاقات کف خیابانی، اعتراضات مردمی و یا نوع برخورد حکومت با معترضین کاری ندارم. موضوعی که اساسا توجه چندانی به آن نشده، این است؛ که ما ایرانی‌ها چقدر کم باهم حرف می‌زنیم و چقدر سخت حرف‌های شخص مخالف خود را تحمل می‌کنیم.

یکی از مهم‌ترین دلایل غبارآلود بودن فجازی و عدم فهم دوجانبه این است؛ که ما در فضای حقیقی حرف نمی‌زنیم؛ اما فجازی را به مکانی برای تخلیه افکار خود در زمینه‌های مختلف و از جمله مباحث سیاسی تبدیل کرده‌‎ایم.

تصور بسیاری از تحلیل گران و کارشناسان فضای مجازی بر این بود؛ که اقدامات مجازی ضدایرانی از کمپ تیرانا واقع در آلبانی، ریاض و تل آویو، مدیریت می‌شود؛ اما پس از تحولات اخیر کشور افغانستان و به‌دست گرفتن قدرت از سوی طالبان، تولیدات مجازی ضدایرانی به‌شدت کاهش یافت.
غیرفعال و یا کم‌کار شدن صدها صفحه و کانال ضدایرانی در شبکه‌های اجتماعی، گمانه‌زنی‌ها درباره اینکه پایگاه اصلی جنگ سایبری جریان صهیونی - سعودی علیه ایران در افغانستان و محوریت شهر کابل بوده را در میان کارشناسان فضای مجازی قوت بخشیده است.

علاقه جوانان برای الگو برداری نادرست و اشتباه از سلبریتی ها می تواند یک زنگ خطر جدی برای جامعه ایرانی و یک سیلی سنگین بر گونه های اجتماع باشد تا از راهی که آن را اشتباه رفتیم بازگردیم و از خواب  غفلت بیدار شویم.

سلبریتی ها در همه دوران توان جذب مردم به خود و الگو سازی را داشته اند و این موضوع بر کسی پوشیده نیست. آثار این الگو برداری توده های اجتماع را می توان در زندگی روزانه مردم از نوع پوشش گرفته تا آداب معاشرت مشاهده کرد.

مرگ مرتضی پاشایی خواننده پر مخاطب ایرانی بخشی از جامعه را برای ما عریان کرد که شاید تا به آن روز از نقایص آن بی اطلاع بودیم. در روز تشییع مرتضی پاشایی کسانی در مراسم حضور داشتند که از خود پاشایی به او شبیه تر بودند و با یک جست و جوی ساده در موتورهای اینترنتی می توان عکسهای آنان را نظاره کرد.

پس از انقلاب 57 تحولات بسیار گسترده ای در حوزه های مختلف جمهوری اسلامی ایران اتفاق افتاد که یکی از این تحولات در حوزه سیاست خارجه بود. سیاست خارجه ایران اسلامی پس از انقلاب بر مبنای عدم امتیاز دهی به ابرقدرتها و حمایت از مظلومان و آزادی خواهان جهان بود.

جمهوری اسلامی در آرمانشهر خود تمامی مردم مسلمان جهان را بر مبنای آیات قرآنی یک امت واحده می داند به همین جهت متجاوزین به خاک کشور فلسطین را به رسمیت نمی شناسد و هیچگاه اسرائیل  را عنوان یک کشور قبول نکرده است.

بر مبنای همین استدلال نه تنها رژیم صهیونیستی در معادلات سیاسی و روابط بین المللی جمهوری اسلامی هیچگونه جایگاهی ندارد، بلکه در دیدارهای ورزشی نیز ورزشکاران جمهوری اسلامی در مقابل ورزشکاران اسرائیلی حاضر نمی شوند.