یادداشتهای سید منصوری

در شرایطی که در دولت تدبیر و امید، انتقاد مساوی با حذف خبرنگار از تمامی برنامه های خبری مرتبط با دولت بود؛ اسنادی در رابطه با تخلف آشکار یک مقام دولتی مبنی بر استخدام همسرش در یکی از ادارات کل به دستم رسید. دوراهی سختی پیش روی من بود. یا باید سکوت می کردم و بدون حاشیه به کار خودم ادامه می دادم و یا باید واقعیت را به مردم می گفتم و تمامی هزینه ها را به جان می خریدم.

دل را به دریا زدم. اول خدا و سپس حقوق ضایع شده ملت را در نظر گرفتم. خبر را بدون اینکه از کسی اسمی برده شود منتشر کردم. اما تیر از چله کمان رها شده بود و اهمیت خبر به قدری زیاد بود که شخص مورد نظر صبح در زمان رصد رسانه ها متوجه می شود که چندین رسانه مختلف و پر بازدید این خبر را پوشش داده اند.

از همان دوران نوجوانی به نویسندگی علاقه داشتم. ورق به ورق دفترهایم پر از دلنوشته های کوتاه و بلند بود. فرقی نمی کرد دفتر ریاضی باشد یا دفتر ادبیات فارسی، هر دفتری را که باز می کردید در حد چند جمله در آن نوشته ای برای خواندن وجود داشت.

‌
اولین روزی که وارد حرفه خبرنگاری شدم هیچ چیز به اندازه اینکه هزاران نفر می توانند نوشته های هایم را بخوانند خوشحالم نمی کرد؛ اما این آغاز راه بود و هنوز به خوبی نمی دانستم چه تفاوت هایی بین نوشته برای خود و نوشته برای دیگری وجود دارد. این را نمی دانستم که وقتی محتوایی برای عموم منتشر می شود مردم واژه به واژه و جمله به جمله آن را قضاوت می کنند؛ و درباره اش نظر می دهند.

پا نهادن در میدان خبرنگاری که یکی از سخت ترین شغل های دنیاست نمی تواند سرچشمه ای جز عشق به یک کار داشته باشد.

خبرنگاری در کشور ما نیز بیش از سایر نقاط دنیا سختی های خاص خودش را دارد چرا که در صورت انجام کوچکترین انتقاد ها از واقعیت های تلخ اجتماع باید خود را برای بزرگترین توهین ها و بی احترامی ها آماده نمایید.