تمامی 15 عضو شورای امنیت سازمان ملل به قطعنامه پیشنهادی آمریکا در خصوص جمع‌بندی مذاکرات ایران و گروه 1+5 رای مثبت دادند و آن را به تصویب رساندند.
بر اساس این قطعنامه ،تمامی قطعنامه های پیشین علیه ایران بنا بر شروط ذکر شده در قطع نامه لغو شده اما با این حال قابلیت بازگشت دارد و همیشگی نیست.
اما این قطعنامه تا چه اندازه منصفانه است و تا چه میزان با تمامیت ارضی و هویت ملی ما و خطوط قرمز مذاکره که در سخنان مقام معظم رهبری مطرح شده است تطابق دارد؟
این روزها بازار مقایسه آقای ظریف با دکتر مصدق داغ است و هرکس سعی می کند به نوعی این دو شخصیت را به یکدیگر ربط دهد ،اما آیا این مقایسه صحیح است؟
با یک سیر مطالعاتی در تاریخ معاصر ایران به جرات می توان گفت: مصدق در بسیاری از مراحل زندگی سیاسی خود اشتباهات زیادی را مرتکب شده است که اکنون عده ای روشنفکر نما و طرفداران فرهنگ غربی سعی دارند تا با پوشاندن این اشتباهات از مصدق یک اسطوره بسازند.
البته این موضوع جای هیچگونه تعجبی ندارد ،چرا که بسیاری از این اساتید دانشگاه یا در کشورهای غربی تحصیل کرده اند و یا با عشق و علاقه به فرهنگ غربی کتابهای تهی از فرهنگ اسلامی رشته های انسانی را مطالعه نموده اند.
از جمله نکات مهمی که اساتید شیفته غرب یادشان می رود به مردم متذکر شوند و یا شاید هم از عمد به فراموشی می سپارند نقش آیت الله کاشانی در ملی شدن صنعت نفت است ،عده ای در این زمینه در تلاش می کنند نقش آیت الله کاشانی را کمرنگ جلوه داده و یا اصلا نقشی برای او قائل نشوند.
اکنون پس از صدور بیانیه مشترک بین جمهوری اسلامی ایران و 5+1 بسیاری منتظر برای یافتن فرصتی جهت حضور در خیابانها و جشن و پایکوبی هستند.
اما چطور می توان برای چیزی که هنوز مشخص نشده شادمانی نمود و به شیوه ای عمل کرد که گویا تنها مشکل این کشور تحریم ها بوده و دیگر هیچ مشکلی در این مملکت وجود ندارد.
دشمنان ما هموراه ثابت کرده اند که زیر دستکش مخملین دست چودنی دارند و همیشه در دقایق پایانی تلاش می کنند ورق را به نفع خودشان برگردانند و تاریخ خود به خوبی گواه این مساله است.
